De bekende broodvormige camper is duidelijk gebouwd voor degelijkheid in plaats van snelheid; en zijn weg naar succes was minstens zo traag. De Volkswagenfabriek, een paradepaardje van het Naziregime, werd vernietigd in WO2. Hij werd net onder toezicht van het Britse leger herbouwd toen de Nederlandse auto-importeur Ben Pon langskwam. Hij zag in de fabriek een plat vervoerskarretje, een “Plattenwagen”, en kreeg er inspiratie van. Hij schetste er een afgebogen trommel op om een busje te creëren waar behoorlijk wat in kon voor zijn afmetingen.

Typ 2, ofwel de Transporter, ging in 1950 in de verkoop en kwam in varianten als een ijswagen en een ambulance. Hij werd echter vooral succesvol als mini-pasagiersbus. Volgers van de Amerikaanse tegencultuur van de jaren 60 vielen op de mogelijkheid om in hun busje te leven – en de Volkswagens waren goedkoper dan de concurrentie. Het busje werd al snel beroemd genoeg om op de hoes van een album van Bob Dylan te schitteren, maar vooral de rockband Grateful Dead werd ermee geassocieerd. Toen leadzanger Jerry Garcia stierf, kwam VW met een advertentie als eerbetoon waarin het busje met een traan werd afgebeeld.

De productie van de eerste generatie van de bus stopte in 1967, net tijdens de Californische Summer of Love. Het tweede ontwerp dreef mee op de latere hippiegolf in de jaren 70, waarin een jonge Steve Jobs zijn VW verkocht om geld te sparen voor de bouw van zijn eerste Apple-computer.

Volkswagen maakt nu nog steeds campers, maar de iconische status is gereserveerd voor de eerste twee modellen. Het bedrijf is misschien geboren tussen het militarisme van de jaren 30, maar drie decennia later raakten de Transporters onlosmakelijk verbonden met vredessymbolen en psychedelica.