Hoe The Wrecking Crew zijn muzikale stempel op de popcultuur drukte…

Als je gevraagd zou worden om de beste bassisten in de rockmuziek te noemen, denk je meteen aan  Paul McCartney of John Entwistle. Vraag naar legendarische rockgitaristen en Eric Clapton, Jimi Hendrix, Jimmy Page en Eddie Van Halen passeren traditioneel de revue. Idem voor de  grote rockdrummers: de kans is groot dat je Keith Moon, John Bonham en Ringo Starr hoort. Maar de meest succesvolle en waarschijnlijk beste bassisten uit de recente muziekgeschiedenis heten Carol Kaye en Chuck Berghofer, de gitaristen Tommy Tedesco, Al Casey en Bill Pitman, en de drummers Hal Blaine, Earl Palmer en Jim Gordon. 

Hun namen zijn misschien onbekend, maar je hebt luchtgitaar gespeeld, met je potlood op je bureau gedrumd en meegeneuried met honderden klassieke hitplaten, commerciële jingles en TV- en filmthema’s van de late jaren ’50 tot halverwege de jaren ’70 waarop deze sessiemuzikanten hebben gespeeld. Zij zijn The Wrecking Crew.

Deze elite onder de muzikanten uit de LA scene waren de “band” voor ontelbare acts, van Nat King Cole en Frank Sinatra tot Elvis Presley en The Ronettes. Ze waren Herb Alpert’s Tijuana Brass, Phil Spector’s Wall of Sound, maar ook The Association, The Monkees en The Partridge Family. Aanvankelijk waren ze zelfs The Byrds. Columbia Records executives vonden dat de bandleden David Crosby, Chris Hillman, Gene Clark en Mike Clarke niet gepolijst genoeg waren voor hun debuutsingle “Mr. Tambourine Man”, dus riep de platenmaatschappij de hulp in van de groep L.A. sessiemuzikanten. Het enige echte Byrds-bandlid dat op het nummer meespeelde was James McGuinn, die later zijn voornaam veranderde in Roger.

Hal Blaine (van links), Beach Boy Brian Wilson en Ray Pohlman laten hun eigen “Good Vibrations” horen. Dankzij Wrecking Crew bassist Carol Kaye’s baslijn werd “Good Vibrations” bijzonder gedenkwaardig.

Of het nu Wayne Newton was die “Danke Schön” zong of The Fifth Dimension die je uitnodigde om “Up, Up And Away” te gaan, The Wrecking Crew was de band die de nummers liet rocken. Het zijn de katten die Nancy Sinatra’s laarzen lieten lopen. Zij zijn de band die je elke kerst meezingt als Alvin of the Chipmunks om een hoelahoep vraagt.

De hierboven genoemde sessiemuzikanten uit Los Angeles vormden samen met 45 tot 50 anderen, waaronder de strijkers- en blazerssecties, een veelzijdige eenheid die als uitvoerende groep fungeerde op meer hitplaten dan The Beatles, The Rolling Stones, The Beach Boys en zoveel andere klassieke rockacts samen.

Gedurende het grootste deel van het midden van de jaren ’60 kwamen de Beach Boys helemaal niet voor op achtergrondtracks. Het was Brian Wilson’s beslissing om te experimenteren en de muziek in een andere richting te duwen. Die muzikale visie ging verder dan het bereik van de eigenlijke band. “En precies daarom riep hij de hulp in van de besten van L.A.”, zei Denny Tedesco, regisseur van de The Wrecking Crew documentaire en de zoon van wijlen sessiegitarist Tommy Tedesco. Je bent misschien niet bekend met Tommy’s naam, maar je kent zeker zijn gitaarlicks. Of het nu de thema’s van TV’s “Bonanza”, “Batman” of “Green Acres” zijn, of The Mamas and The Papas’ “California Dreamin'” of de legendarische hits geproduceerd door Phil Spector en zijn stal van artiesten, Tommy en de andere leden van deze groep muzikanten speelden op zoveel historische nummers, dat er nauwelijks genoeg ruimte is om ze in een lijst te gieten…

Bekijk hier de tweedelige docu.