De Amerikaanse droom scherpgesteld

NWA, Snoop Dogg, Beats, jachten, clips uit Goodfellas… deze muziekdocumentaire heeft het allemaal.

Om te beginnen, de onderwerpen, zij zijn hier, in levende lijve en op de voorgrond. De toegang is ook niet slecht – jachten, jets, Bahamas, je hebt het. Dan, op de achtergrond, heb je de overgebleven levende leden van NWA, Ice Cube, MC Ren en DJ Yella; plus will.i.am, Bruce Springsteen, Patti Smith, Stevie Nicks, Tom Petty RIP, Gwen Stefani, Eminem … de lijst gaat maar door.

We beginnen in 2014, met Dre en Jimmy die Beats aan Apple verkopen. Potentieel is dit het minst interessante deel – het is gewoon een zakelijke deal, zij het een grote (3 miljard dollar). Maar het is vermakelijk dat het mis had kunnen gaan, Dre en zijn vriend Tyrese scheppen erover op op Facebook. Snoop Dogg doet uit de doeken hoe Apple daar niet bepaald blij mee was, dus het mag dan alleen het verslag van een zakendeal zijn, maar het is wel het beste verslag van een zakendeal dat ik ooit zag. Allen Hughes, die de documentaire regisseerde en er ook aan meeschreef, slaagt er zelfs in een clip van De Niro in Goodfellas op te nemen.

Van daaruit gaan we terug naar Jimmy die opgroeide in New York in de jaren ’70, de zoon van een dokwerker, en zijn weg naar de muziekbusiness schrapte. Helemaal onderaan begonnen als “studio engineer” leerde hij gaandeweg ontzettend veel over het maken van platen. Hij werkte samen met Bruce Springsteen, kon dankzij die connectie Tom Petty helpen en ontwikkelde zich gaandeweg tot de muziekproducer met een goed oor voor wat een hit zou kunnen worden. Daarin was hij succesvol, maar hij wilde meer. Hij besloot om een platenlabel te beginnen, Interscope Records, en tekende controversiële artiesten als Nine Inch Nails en Marilyn Manson.

En Dre in Compton, LA, in de jaren 80, met de bendes en het geweld, toen hij zijn eerste mixer kreeg en DJ werd en optrad met World Class Wreckin’ Cru en daarna NWA. Hij  worstelde echter ook met problemen  de mensen om zich heen en kwam diverse keren in aanraking met de politie. Hij startte tot twee maal toe een nieuw platenlabel, onder de paraplu van Iovine’s Interscope en wist, ondanks een aantal platen die flopte, uiteindelijk weer de top te bereiken.

The Defiant Ones is het verhaal van deze twee personages, aan weerszijden van de VS en in sommige opzichten totaal verschillend, maar beiden supergedreven en een soort van leven van de Amerikaanse droom. En onvermijdelijk samengetrokken, zoals de Titanic en de ijsberg, maar met een gelukkigere afloop. Vooral als je van koptelefoons en geld houdt. 

Ze vertellen het zo goed. Luister naar Dr Dre over ego: “Het is bijna als een klein waakvlammetje, en roem is de benzine, en zodra roem over dat ego wordt gegoten, weet je nooit of het waakvlammetje uitgaat of dat het verandert in een klote vreugdevuur.” 

En het is allemaal zo mooi in elkaar gezet door Hughes, met leuke kleine accenten zoals wanneer Dre vertelt over het gebruik van een crossfader om van de ene draaitafel naar de andere te gaan en het geluid ook nog eens over elkaar heen schuift. The Defiant Ones is geestig, gepolijst, groots in schaal, ambitie en budget, terwijl het volledig blijft boeien. De andere muziekdocumentaires kunnen het nu net zo goed opgeven.

The Defiant Ones is te zien op Netflix